Nieracjonalny mężczyzna

Intrygujący, charyzmatyczny profesor filozofii. W oparach myśli Kanta, Kierkegaarda, Heideggera. Pomiędzy imperatywem kategorycznym a egzystencjalizmem. Życie uwikłane w meandry myślenia, sporów moralnych, zaskakujących wydarzeń. Pełne kolorytu indywidualności. Gdzie są granice racjonalności, oryginalności, dewiacji, odpowiedzialności? Pytania fundamentalne oraz czysto egzystencjalne, zakorzenione w brutalności lub powabach codziennego istnienia. Zaintrygowanie, oczekiwanie, ciekawość. Urok osobowości i jej możliwe następstwa. Do czego może prowadzić dobra wola, pozornie słuszna intencja. Jak niewiele potrzeba, by profesor filozofii przekształcił się w mordercę. Czy jest możliwe „słuszne” pozbawienia kogoś życia?  Jakie to są racje? Dokąd prowadzą? Co może się wykluć w psychice człowieka? Jakiego rodzaju interakcje sprzyjają zbrodni? Woody Allen – scenariusz i reżyseria. Nadal w dobrej formie. Jak zwykle – trochę dialog z samym sobą, trochę z widownią. Zdaje się zaglądać w swoją własną duszę, zastanawia się nad skrajnymi konsekwencjami grasującymi w wybitnym umyśle. Nieco z przymrużeniem oka, ale momentami sceneria niemalże z Hitchcocka. Z obsady aktorskiej wyróżnia się Emma Stone. Jak ktoś lubi Allena, to powinien pójść. Film jeszcze grają.