Kultura to sfera wartości, cnót, standardów moralnych, wzorów zachowań, zwyczajów, obyczajów, norm, praw. Obejmuje jednostki, kręgi, grupy, zbiorowości, społeczeństwa. Sięga polityki, systemu składającego się z instytucji, praw oraz ludzi działających w kręgach elit na różnym poziomie władzy państwowej i samorządowej.
Kultura społeczna i kultura polityki. Dwie strony związane ze sobą. Społeczeństwo wybiera, ale jest administrowane. Sfera polityczna wybierana, ale jednocześnie administrująca, zarządzająca, decydująca. Jakie relacje, jakie regulacje? Co wolno, a co jest zabronione? Regulacje i ograniczenia mogą być szczegółowe i restrykcyjne lub ogólnikowe, rozmyte. Mogą sprzyjać alienacji władzy, odrywaniu się świata polityki od rzeczywistości społecznej, lub dzięki czytelnemu systemowi monitoringu i weryfikacji uniemożliwić bądź powstrzymywać tego rodzaju zjawiska. Sprawnie funkcjonujący system polityczny jako całość powinien być tak skonstruowany, by konsekwentnie usuwać z niego ogniwa niewydolne, skompromitowane, skorumpowane, prymitywne. Konieczne jest bezwzględne pozbywanie się ludzi i struktur traktujących państwo i jego instytucje jak prywatny folwark. Eliminowanie ze struktur władzy i polityki jednostek bez zahamowań moralnych, uważających, że mogą robić co chcą, gdzie chcą i w jaki sposób chcą. Tak rozumiana kultura polityki będzie sprzyjać rozwojowi kraju i pomyślności obywateli. W przeciwnym przypadku będziemy zdani na nieustanny, wzmagający się zaduch. Bez gruntownego przewietrzenia pomieszczeń trudno w nich żyć.
Leave a Reply