Geriatria polityczna

Żyjemy coraz dłużej. Ale zdajemy sobie sprawę, że w miarę upływu czasu zmieniamy się. Fizycznie i psychicznie. Najpierw dorastamy i wzbogacamy nasze możliwości. Później – już tylko stabilizujemy się lub tracimy. Siły i zdrowie. Także nasz potencjał intelektualny niestety marnieje. W określonym wieku przechodzimy na emeryturę. Nie jesteśmy już w stanie efektywnie pracować. Przetacza się dyskusja, czy seniorzy prowadzący samochód nie powinni być poddawani corocznym badaniom lekarskim. Ale nie dotyczy to wszystkich obywateli. Wyłączeni są politycy. Oni “zawsze” są młodzi, sprawni, twórczo myślący. Bez wad i nałogów. Niezniszczalni. Niezastąpieni. Boscy. Setki, tysiące lat i nic. Systemy polityczne nie wypracowały stosownych mechanizmów. Ograniczenia wiekowe dotyczą obywateli, ale nie “nad – obywateli”, czyli geriatrycznych decydentów. Pchają się do władzy bez żadnego wstydu czy umiaru. Nie mają żadnych hamulców ani krzty przyzwoitości. Już ledwo sapią, już ledwo dyszą, ale się pchają. Jak długo to będzie trwało? Aż system polityczny wypracuje stosowne wzorce i normy ograniczające osobiste chęci panowania “po wieczność”, do swoich chwil ostatnich. Tak jest nie tylko w Polsce. Szczególnie w tym względzie zadziwia wiodąca, amerykańska demokracja. Wiele wskazuje, że w nadchodzących wyborach wystartują dziarscy Panowie dwaj – jeden z 1942, a drugi z 1946. Czy to rzeczywiście optymalny wybór dla USA i demokratycznego świata? Ale tak się dzieje. Kwestia wieku ograniczającego nie dotyczy jedynie wyborów prezydenckich. Posłowie, Senatorowie, Przywódcy Partyni, Ministrowie. Czy tak, jak w przypadku wieku emerytalnego dla ogółu obywateli nie powinny być stosowane limity wiekowe? Wszak chodzi nie o prowadzenie pojazdu mechanicznego, ale o losy państwa. Odpowiedzialność jest niewyobrażalnie większego kalibru. Co pozostaje? Zadziwienie. XXI wiek, a procedury i zwyczaje jak za Króla Ćwieczka.