Jedni na różne sposoby mistyfikują rzeczywistość, inni krytykują i ukazują te mistyfikacje. Jednocześnie ci, którzy poprzez krytykę ujawniają i piętnują mistyfikacje innych, sami mistyfikują, ile wlezie. Tak się dzieje. Obywatele stoją przed podstawowym dylematem: komu wierzyć. Jedni i drudzy mistyfikują i krytykują. Nie siebie, ale swojego politycznego przeciwnika, oponenta, mistyfikatora. Prawda nie jest oczywista. Żeby ją ustalić, potrzeba wysiłku, rozeznania, wiedzy, czasem szczęścia. Obywatele robią, co w ich mocy. Niestety, nie chęć szczera zrobi z Ciebie oficera…. Obywatele machają ręką i zgodnie z oczekiwaniami rządzących odpuszczają po chwili buntu. Krytyka traci swoją moc, swoje pozytywne strony, możliwość ekspansji i odbarwiania rzeczywistości. Staje się jałowa i w niewielkim stopniu przydatna. Kto kogo? Argumentacja zależy od jakości politycznych reprezentantów i odrobiny szczęścia. Jeśli tego zabraknie, wszystko będzie się toczyć pod wpływem indywidualnych emocji i jednostkowych preferencji. Władza i opozycja. Jedni i drudzy coś opowiadają, do czegoś przekonują, coś odrzucają. Taka narracja, rozmaite opisy rzeczywistości. Sprawa byłaby prostsza, gdyby wszyscy operowali obiektywnymi danymi i krytyką wedle ustalonych zasad. Wówczas dałoby się poprawiać różne stany rzeczywistości. W sytuacji, gdy wszyscy wokół konfabulują i mistyfikują, trudno o prawdę i realną poprawę rzeczywistości. Co robić? Poddawać rzeczywistość krytyce. Krytyce, rozumianej jako odsłanianie bezpośrednio nie jawnych aspektów i procesów rzeczywistości. Szukać prawdy bez względu na to, jaka by ona była. Inaczej polegniemy. Będziemy żyli w świecie ustawicznej mistyfikacji, iluzji, kłamstwa i deprawacji. Nieważne, kto mówi. Ważne, co mówi. Fałsz czy prawda. Mistyfikacja czy krytyka.
P.S. W czerwcu 2013r, czyli niespełna dziewięć lat temu, napisałem dwa posty – Mistyfikacja i Krytyka. Teraz czas na ich zbliżenie, powiązanie, zastosowanie. Czas ku temu odpowiedni. Dzieje się coraz paskudniej.
Leave a Reply