Bogactwo kraju nie zależy jedynie od dobrych chęci obywateli i ich politycznych reprezentantów. Potrzebna jest rzetelna praca i racjonalne zarządzanie pracą. Konieczny jest rozsądny podział efektów pracy. Nie można marnotrawić społecznej energii i pomysłowości. Nie wolno stawiać barier innowacyjności i postępowi cywilizacyjnemu. Nie można wlec się w ogonie światowych zmian. Nie należy stosować propagandy zamiast wiedzy. Nie wolno rozdawać wartości nie wytworzonych.
Co jest potrzebne? Zaufanie. Do siebie samych, do innych, do państwa, do prawa, do ładu, stabilności i porządku. Brak pewności rozwiązań, stabilności przepisów, uczciwości instytucji uniemożliwia rozwój, powoduje spowolnienie bądź inwestycyjną zapaść. Oszczędności rosną, ale nie są przekuwane w inwestycje. Niepewność zwiększa ryzyko, powoduje awersję do rozwoju. Słabość giełdy, spadek wartości pieniądza, symptomy inflacyjne to prawdziwe parametry oceny rzeczywistości. Nic nie wiadomo o kształcie reformy podatkowej. Zmiana wieku emerytalnego nastąpiła bez niwelacji jego wewnętrznych sprzeczności i grupowych przywilejów. Giełda jako miejsce pozyskiwania kapitału inwestycyjnego stopniowo obumiera. Wcześniejszy zabór pieniędzy z OFE harmonizuje z aktualnymi pomysłami całkowitej likwidacji kapitałowej części systemu emerytalnego. Osłabienie przedsiębiorstw energetycznych i banków spowodowało pogorszenie nastrojów na giełdzie i dalszy odpływ kapitału. Symptomy niejasnej sytuacji gospodarczej nie są likwidowane. Państwo nie może zrezygnować ze swojej roli ważnego kreatora racjonalnej polityki gospodarczej. Dlatego tak potrzebny jest stabilny ład prawny i podatkowy jako minimalny warunek inwestowania i rozwoju. Konieczne jest zaufanie, stabilność, ład. Potrzebne są stopniowe odpowiedzi na istniejące znaki zapytania. Bez tego znaki zapytania przekształcą się w kryzys, którego nie potrzebujemy.
P.S. Patrz wcześniejsze wpisy: Dobre chęci, Krytyka i aprobata, Rozbieżne komunikaty, Emerytalny powrót, Rok rządzenia.
Leave a Reply