Bieszczadzkie nauki

Każdy wyjazd umożliwia zebranie nowych doświadczeń i weryfikuje dotychczasowe opinie o miejscach, które się zwiedza. Spostrzeżenia i nauki trzeba jakoś podzielić. Pierwsza nauka – estetyczna. Wokół jest pięknie. Bez względu, czy jest ciepło bądź zimno, słonecznie czy wietrznie i deszczowo. Niektórzy wielbiciele Tatr powiadają: Bieszczady to jakieś kopki. Gdzie im do strzelistości i uroku Tatr. Nie mają racji. Tatry bezwzględnie są wspaniałe i piękne, ale Bieszczady też mają w sobie niezrównane pokłady uroku i swoistego, estetycznego smaku. Potrafią zauroczyć i zniewolić, mogą pozytywnie uzależnić nie tylko bezkresem natury, ale przede wszystkim niepowtarzalnymi barwami. Druga nauka – historyczna. Bieszczady to niegdyś licznie zamieszkałe tereny przez Bojków, Łemków, Polaków, Żydów. Okres II Wojny Światowej oraz kilka lat po niej doprowadziło do wyludnienia tych terenów. Było strasznie i okrutnie. Minęło mnóstwo lat. W tym regionie, w Europie i świecie, radykalnie zmieniła się konfiguracja polityczna. Niedaleko od Polski trwa okrutna wojna z licznymi konsekwencjami dla rzeczywistości i świadomości społecznej. Jednak pamięć zdarzeń sprzed ok. 80 lat zdaje się być ciągle żywa. Przetrwała, z pokolenia na pokolenie, wśród mieszkańców Bieszczad. Także nieliczne, ocalałe cerkwie i cerkiewki stanowią trwały, materialny ślad tamtych czasów. Trzecia nauka – dystansu i odpoczynku. Nie da się myśleć tylko o jednym i tym samym. Potrzebne są zmiany, pozostawienie “głównego nurtu egzystencji” i zanurzenie się w przestrzeni zdecydowanie odmiennej, aniżeli codzienna rzeczywistość. Warto nie oglądać telewizji, nie zaglądać do Internetu i dać sobie święty spokój i natłokiem informacji strasznych i głupich. Dobrze robi także chociaż chwilowe odcięcie się od widoku i beznadziejnych opinii szerzonych w mediach i polityce. Bieszczady pozwalają odpocząć, odciąć się, zdystansować. Świetne lekarstwo. Warto je ponawiać, by utrzymać się w jakiej takiej formie fizycznej i psychicznej.