Likwidacja limitu

Zapowiadane jest zniesienie limitu, powyżej którego najlepiej zarabiający nie płacą obecnie składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe. Aktualnie – 127 tys. 890 zł rocznie. Likwidacja istniejącego od 1999 roku górnego limitu składek ZUS przyniesie budżetowi państwa ok. 5,4 mld zł. Zabieg ten dotknie 350 tys. najlepiej zarabiających pracowników oraz ich pracodawców. Ktoś zyskuje, ktoś traci. Na bieżąco zyskuje budżet, w perspektywie jednak budżet straci. Trzeba będzie wypłacić zdecydowanie wyższe emerytury – wszak do systemu wpłyną nielimitowane składki. Nie ma darmowych obiadów. Zawsze trzeba zapłacić. Jednak pokusa pozyskania przez budżet dodatkowych środków „tu i teraz” okazuje się najważniejsza. Nie bierze się także pod uwagę, że dotychczasowi, bardzo dobrze zarabiający obywatele mogą przejść na samozatrudnienie bądź poszukać pracy za granicą. Zwiększony drenaż finansowy utrudni także decyzje o ewentualnym powrocie do kraju najwyższej klasy specjalistów. Poważnie zastanowią się nad decyzją. Czeka ich zmniejszenie potencjalnego wynagrodzenia i zwiększone ryzyko w kwestii przyszłej emerytury. W naszych realiach politycznych łatwo wyobrazić sobie sytuację „gwałtownego zwrotu emerytalnego”. Otóż w przyszłości pojawią się ogromne, nieznane aktualnie, kominy emerytalne. Powstanie wielki krzyk: to niesprawiedliwość społeczna! Znajdą się „socjalnie wyczuleni” politycy, którzy doprowadzą do naprawy „systemowego wypaczenia”. Jeśli, co bardzo prawdopodobne, ZUS osiągnie stan nieredukowalnego bankructwa, pozostanie wprowadzenie emerytury obywatelskiej, czyli minimalnie każdemu po równo. W imię „sprawiedliwości społecznej”, w obliczu praktycznego bankructwa systemu emerytalnego. Może stanie się jednak cud – rządzący zrozumieją, że trzeba uwolnić system emerytalny od jego patologicznych przywilejów oraz przywrócą zrównany wiek emerytalny dla kobiet i mężczyzn. Chociażby na poziomie 65 lat, ale dla wszystkich.