Dobrze, że ma swoje święto. Kot. Poczciwy Mruczek, ale i zadziorny, ” Pazurek”. Jeden się łasi, drugi może zadrapać lub ząbka użyć. Piękny zwierzak o bardzo ciekawym wnętrzu, niezwykłym charakterze. Zawsze zagadkowa jest istota Kota. Jak myśli. Co czuje. Jak się zachowuje. Kot to Kot. Tajemnicza postać. Samodzielna. Robi, co chce. Nie da się do niczego zmusić. Zazwyczaj – nieprzewidywalny. Krytyczny. Niezależny Wymagający. Nieco egoistyczny. Bezkompromisowy. Dumny z siebie. Dba o swoje interesy. Podporządkowujący sobie otoczenie. Od tysięcy lat żyje z człowiekiem i wokół człowieka. W ramach bezpośrednich, wzajemnych relacji to człowiek nabywa kocich cech. Jest pod jego wpływem. Kot ma dystans i panuje nad sytuacją. Człowiek wobec Kota zazwyczaj jest bezradny. Przegrany. Podporządkowany. W świecie ludzkim często mamy relacje z osobami, które długo miały Kota i z nimi przebywały. Widać po nich piętno posiadanego Kota. Jakieś cechy przejęły. Bywają, jak one. Przeistaczają się. Są milutkie i miałczące, ale także drapiące i gryzące, niezależne i dominujące. Łatwiej żyć, jak się o tym wie. Kocia natura i tyle. Jak nie wiesz, to nie wytrzymasz, uciekniesz, odpłyniesz. Długo może to być miluśki, przytulny Mruczek. Ale zazwyczaj do czasu. Nigdy nie wiesz, kiedy skończy się sielanka. Parsknie, prychnie, oczy zmruży, dobrze, jeśli ząbki tylko pokaże….Ale jak się wie, o co chodzi, to się przeżyje. Najważniejsze, że wielki urok płynie z każdego Kota. Zarówno z naturalnego, jak i z ludzkiego, Kotem przesiąkniętego.
P.S. Tekst powstał na podstawie obserwacji osobistych i doświadczeń z Kotami najrozmaitszego rodzaju.
Leave a Reply