Szary człowiek

Wokół szary świat. Szare mieszkanie. Szara rodzina. Szarzy znajomi. Szara egzystencja. Tam wokół jest jakoś inaczej. Barwy życia. Politycy. Aktorzy. Muzycy. Piosenkarze. Sportowcy. Redaktorzy. Naukowcy. W końcu – celebryci. Ludzie publicznie znani, rozpoznawani. Jakieś słoneczka w szarzyźnie potocznego życia. Takie kulturowe wzorce. Co powiedzą, co zrobią, gdzie mieszkają, co jedzą, jak się ubierają. Serwują swoje opinie, przemyślenia, sposoby na życie. Stanowią swoistą pożywkę dla szarych ludzi. Szarzy obserwują i słuchają tych, którzy występują, coś głoszą, coś opowiadają. Inny świat. Kolorowy, ale i odmienny. Podziwiany bądź krytykowany. Chciany lub negowany. Nadzieja, sukces, prestiż społeczny, uwielbienie, zachwyt, naśladownictwo. Z drugiej strony – ustawiczna szarość, ulotność szans na wyrwanie się z ustawicznej niemożności, utrwalona, ponura rzeczywistość. Bez nadziei, bez pieniędzy, bez władzy, bez prestiżu, bez znajomości czy koneksji. Tkwi i tkwić będzie żywiony iluzją lub iluzjami. Mniejszymi i większymi, zależnie od talentu iluzjonistów. Bez świadomości, że pozbawiony ich istnienia cały ten grajdoł iluzjonistów, celebrytów, polityków czy artystów nie miałby szans przetrwania. Jednak szary człowiek powinien znać swoje miejsce. Nie wychylać się. Nie myśleć. Nie krytykować. Nie wymagać. Znać miejsce w szeregu i przyczyniać się do barwnego życia tych innych. Wiele systemów społeczno-politycznych konstruowanych jest z myślą o takim właśnie zróżnicowaniu społecznym. Szarzy mają pracować i wierzyć w to, w co powinni wierzyć. Zachwycać się tym, co dla nich przygotowano, działać w ramach wytyczonych wąskich dróg i ścieżek. Cieszyć się z tego, co mają i radośnie swój entuzjazm dla tak urządzonego świata co jakiś czas wyrażają.