Sto pierwszy

Nie zauważyłem. Poprzedni wpis był setny. Szybko zleciało. Podsumowanie? Przede wszystkim działanie spontaniczne. Nikt nic nie nakazuje. Preferencje indywidualne. Inspiruje rzeczywistość, rzadziej stan ducha. Różnorodny zakres. Nie ma z góry określonych preferencji tematycznych. Kryteria: subiektywne przekonanie o ważności; zainteresowania osobiste; aktualność wydarzeń. Wymieszanie tematyki jest założone. Jak nasze życie. Ciągle pojawia się coś nowego. Zdarzenia i doświadczenia nie są poukładane. Zachodzą na siebie, przenikają się. Bywa, że powracają. Tworzą swoisty mix problematyk. To chroni przed jednostronnością, zawężeniem i obojętnością. Obniża poziom ryzyka związany z podejmowaniem jednorodnej tematyki. Wąska specjalizacja powoduje serwowanie wiedzy tak konkretnej, że dotyczy wąskiego zakresu rzeczywistości. Niewiele wyjaśnia. Interesuje nielicznych. Wdziera się obojętność lub nuda.

Zawartość strony ma swoją specyficzną stylizację. To nie tylko zbiór zamkniętych wewnętrznie, jednorodnych problemów. Nie jest to także mozaika tematów. Wyróżnikiem jest krytyczny dyskurs o rzeczywistości z uwzględnieniem możliwych ścieżek jej zmian. Z intencją właściwego odczytania, zinterpretowania, zrozumienia. Dostępne dane, dyskusje i interpretacje upoważniają do głębokiego, uzasadnionego niepokoju o przyszłość Polski. Stąd opisy tu i teraz z opcją na jutro. Wykroczenie poza horyzont czasowy najbliższych wyborów. Odrzucenie mgławicy politycznej zamazującej racje społeczne i gospodarcze w imię partykularnych interesów związanych z utrzymywaniem bądź zdobywaniem władzy. Struktury, organizacje, instytucje, programy powinny być nastawione na rozwiązywanie problemów dzisiejszych z uwzględnieniem przyszłych stanów rzeczy. Z absolutnym odrzuceniem ukrytego hasła – determinanty działania niektórych polityków – utrzymać władzę ile się da, „po nas choćby potop”. Niepokój rośnie wraz z rosnącymi zagrożeniami i problemami, których rozwiązania nie widać. Dlatego warto „coś” robić. Chociażby pisać.