Barcelona. Początek 1882r. Gaudi kieruje pracami do 1926r, do momentu tragicznego wypadku i śmierci. Miał świadomość, że nie ma szans na dokończenie. Zostawił dzieło następnym pokoleniom. Przez wiele lat budowano z datków. Aktualnie z wpływów za bilety. Ok. 3 milionów odwiedzających rocznie, chyba po 15 euro. Rząd się nie dokłada, chociaż dla Katalonii to istotny symbol ich tożsamości. Sagrada ciągle w budowie. Trudno przewidzieć, kiedy zakończenie. Podstawowy kłopot wynikł ze zniszczenia oryginalnej dokumentacji Gaudiego w 1939r – wojna domowa, dojście do władzy nieprzychylnego Katalonii Franco. To nie sprzyjało przedsięwzięciu. Faktycznie budowa od 1939r przerwana na wiele lat – kontynuacja dopiero od 1976r., już po śmierci Franco. Tworzona przez późniejsze pokolenia architektów, rzeźbiarzy i witrażystów nabiera stopniowo cech dzieła otwartego, na którym odciska się indywidualne piętno zaangażowanych w budowie artystów. Niektórzy z nich angażują w dzieło Gaudiego całe swoje twórcze życie.
Realizacja projektu nie jest usłana różami. Aktualnie pod fundamentami Sagrady drążony jest tunel kolei łączącej Paryż z Barceloną. Akurat „musiał” przebiegać w tym miejscu. Decyzją władz miasta, pomimo negatywnych opinii odpowiedzialnych za konstrukcję Sagrady architektów. Także projektowany przez Gaudiego pas zieleni jako istotna część całości projektu nie zostanie zrealizowany. Miasto zdążyło przeznaczyć tereny pod zabudowę i nic nie wskazuje, że może dojść do jakichkolwiek wyburzeń. Zagrożeniem dla zakończenia projektu Gaudiego były także protesty architektów oraz ludzi kultury i sztuki, którzy proponowali pozostawienie niedokończonego dzieła w stanie, jakim jest i utworzenia z niedokończonego projektu muzeum. Silne były także głosy za dokończeniem dzieła całkowicie w stylizacji współczesnej, rezygnacji z wizji odległych aktualnym, wiodącym nurtom sztuki. Na szczęście budowa Sagrady jest kontynuowana, a najwspanialszy /na pewno najbardziej monumentalny/ projekt Gaudiego znajdzie kiedyś swój finał. Przetrwa dla Barcelony i wszystkich wielbicieli jego geniuszu. Chociażby po części z silnymi wpływami architektów i rzeźbiarzy żyjących w innej epoce, przesiąkniętymi odmiennymi kanonami estetycznymi i stylizacjami ekspresji artystycznej. Osobiście mam nadzieję na zachowanie i kontynuację w jak największym stopniu oryginalnej wizji Gaudiego przy uwzględnieniu niezbędnych re-wizji z pozycji nowych prądów i kanonów sztuki współczesnej..
Leave a Reply