Rośnie inflacja, podąża za nią płaca minimalna. Wypłacają pracodawcy, dla których stanowi istotny koszt aktywności gospodarczej. Oczywiście wszelkie koszty starają się przerzucić na odbiorców dóbr i usług, które wytwarzają. Ceny rosną nie bez wpływu na kolejne poziomy inflacji. Propozycja rządowa na 2024 rok – 4300zł brutto. Jeszcze w 2015 roku było to 1750 zł brutto. Wówczas takie wynagrodzenie, czyli na poziomie płacy minimalnej, otrzymywało 1,5 mln osób. Kolejne wzrosty płacy minimalnej spowodowały, że w 2022 roku minimalne wynagrodzenie otrzymywało 2,5 mln pracujących, by ich liczba kolejny raz wzrosła w 2023 roku /maj/ już do 3 mln przy poziomie płacy minimalnej w wysokości 3490 zł. Proponowany, kolejny wzrost /np.4300zł/ może doprowadzić do sytuacji, że następne setki tysięcy pracujących osiągną poziom minimalnego wynagrodzenia. Tak to jest, jeżeli doprowadza się do inflacyjnej spirali płacowo-cenowej. Aktualnie /czerwiec 2023/ przeciętne wynagrodzenie to już 7,5 tys. zł brutto /ok. 5,4 tys. netto/. Strach pomyśleć, gdzie się to wszystko zatrzyma. Strachu byłoby mniej, gdyby prowadzono odpowiedzialną politykę gospodarczą i finansową, ale o to jakoś bardzo trudno. Szczególnie w okresie nadchodzących wyborów, kiedy wszyscy wszystkim są skłonni obiecać wszystko. Najgorzej, że bardzo wielu obywateli daje się na to nabrać oczekując wciąż więcej i więcej. Do końca trudno ocenić, czy to czysta głupota, czy raczej pospolita pazerność. Tak czy inaczej przykład płacy minimalnej jest bardzo pouczający. Pozwala na przestrzeni ostatnich ośmiu lat prześledzić skalę dokonywanych podwyżek i ich wpływ na zaawansowane procesy inflacyjne – wszak Polska ciągle należy do ścisłego kręgu liderów inflacji w Europie.
P.S. Warto porównać chociażby dwa wcześniejsze wpisy: Płaca minimalna i Hojna władza.
Leave a Reply