40 lat. Kolejna rocznica. Trudno o sympatyczne refleksje. Dla ówczesnego pokolenia stracona szansa na szybszą zmianę ustroju politycznego, na przejście do normalności. Trzeba było czekać kolejnych osiem lat, aż historia się uśmiechnie i pozwoli na rekonstrukcję systemu. Osiem lat to mnóstwo czasu – indywidualnego i społecznego. Wcześniejsza transformacja to przyśpieszony dobrostan dla wszystkich. Zapewne nie zmarnowalibyśmy tej wcześniejszej szansy. Ale się nie dało. Jeszcze było za wcześnie. Podobnie, jak w 1956 roku. Stalinizm upadł, entuzjazm społeczeństwa dla obalenia systemu – ogromny. Realne siły były jednak niewystarczające. Wszyscy pamiętamy, czym zakończyła się próba pozbycia się wrogiego ustroju na Węgrzech. Nikt nie chciał mieć wówczas Budapesztu w Warszawie. Spory wśród historyków będą trwały i trwały, ale nic i nikt nie zawróci historii. Stało się, jak się stało. Gdyby nadarzyła się realna szansa, zapewne Polska by z niej skorzystała. Osiem lat później nie było już wątpliwości. Transformacja systemu stała się faktem. Przy pierwszej, realnej okazji Polska zrezygnowała z drogi donikąd.
O rocznicy 13 grudnia trzeba pamiętać. Także dlatego, by nigdy nie zboczyć w kierunku tamtej rzeczywistości. Za dużo straciliśmy lat, za dużo było cierpień i poniesionych ofiar. Pamięć historyczna o socjalizmie, jego meandrach i próbach oporu społecznego to jeden z ważnych bezpieczników przed nawrotem starego ładu, bez względu pod jaką nazwą i propagandową otoczką byłby przemycany. 13 grudnia to symbol Polski zniewolonej, Polski poza Europą, działającej w myśl absurdalnych zasad ekonomicznych w mroku ideologicznych urojeń. Nigdy więcej 13 grudnia – to nigdy więcej rzeczywistości zaprzeczającej rozumowi, postawionej na głowie, rzeczywistości zaślepionej ideologią generowaną przez niedouczonych, kiepskich propagandzistów.
P.S. Parz wcześniejsze wpisy: Trzynasty grudnia z grudnia 2016 roku oraz całkiem niedawny – Podmuchy Wschodu z listopada 2021 roku.
Leave a Reply