Z pamięcią, jak to z pamięcią. Jedni dysponują bardzo dobrą, pamiętają i pamiętają. Inni – szybko zapominają, na ogół dysponują “krótką pamięcią”. Niekiedy wygodnie jest “nie pamiętać”. Po pierwsze – po co się trudzić, utrzymywać myślenie ” w pogotowiu”. To męczy. Po drugie – bywa, że pamięć “o czymś” niesie zobowiązania. Pamięć nas “gryzie”, dopomina się spełnienia zapowiedzianych uczynków. Brak pamięci w swoisty sposób rozgrzesza.
Pamięć społeczna to zdecydowanie więcej, niż pamięć jednostkowa. Decyduje o naszej kondycji, jako ludzkiej zbiorowości. Współokreśla naszą tożsamość i przyczynia się do wykorzystania pojawiających się przed wspólnotą cywilizacyjnych szans. Zdarza się jednak, że jest ułomna, wysoce niedoskonała, pokrętna bądź kiepska. Niekiedy obywatele w ogóle nie przywiązują do niej wagi bądź patrzą jedynie przez pryzmat pamięci jednostkowej. Indywidualizm czy skrajny indywidualizm nie sprzyjają szeroko rozumianej wspólnotowości. Wąska wspólnotowość to egzystencja okraszona jedynie moim, własnym, indywidualnie rozumianym ego. Mam albo nie mam – oto jest pytanie. Dostanę, albo nie dostanę – oto jest pytanie. Teraz, zaraz, może za chwilę – ale ja, a nie jakaś wyimaginowana zbiorowość. Pamięć zbiorowa osadzona nade wszystko w kontekście indywidualnego “ja” nie działa na rzecz interesu wspólnoty. Nie sprzyja wykorzystywaniu zbiorowych szans, które znakomicie wzmocniłyby osobiste interesy i powodzenie większości. Ale do takiego sposobu myślenia każda nacja powinna dojrzeć. Im szybciej, tym lepiej dla niej samej. Jeżeli, na własne życzenie, pozostaje w okowach własnej miernoty i pławi się w zbiorowej durnocie, tym gorzej dla niej. Świat jest konkurencyjny i nie czeka na opieszałych czy bezmyślnych. Pędzi swoimi koleinami. Rzeczywiste szanse mają ci, którzy korzystają ze wspólnych doświadczeń i umiejętnie posługują się pamięcią społeczną. Dla dobra ogółu i własnych interesów.
Leave a Reply