Leczenie onkologiczne

Tak się porobiło, że onkologia i służba zdrowia wypłynęły na powierzchnię życia publicznego. Przez lata spychane w komunikacyjny niebyt pojawiły się w społecznym dyskursie dzięki kontrowersyjnemu dofinansowaniu przez partię rządzącą telewizji publicznej. Ktoś wpadł po rozum do głowy, że kwota 2 mld zł mogłaby zmienić przeznaczenie i trafić tam, gdzie od lat brakuje pieniędzy. Leczenie onkologiczne. Polska chlubi się jedną z najniższych wyleczalności w Europie. Co roku odnotowujemy ponad 100 tys. nowych zachorowań, umiera kilkadziesiąt tysięcy. Bliskie nam Czechy przeznaczają na walkę z rakiem dwa razy więcej środków na obywatela niż Polska. Odnotowujemy ogromne opóźnienie w rejestrowaniu i stosowaniu dostępnych w UE leków. Nie mamy najnowszych, skutecznych leków. A to jest już “tylko” kwestia przeznaczanych pieniędzy. 2 miliardy “na już” bardzo by się przydały. Potrzeby są ogromne. Profilaktyka, diagnostyka, leczenie. Także szkolenie kadry medycznej i edukacja onkologiczna społeczeństwa. Oprócz działań interwencyjnych potrzebna jest sensowna strategia obejmująca całość niezbędnych przedsięwzięć. Musimy wiedzieć, ile potrzeba nam leków, szpitalnych łóżek, aparatury diagnostycznej, lekarzy i pielęgniarek. Jaki jest bieżący i docelowy koszt. Szacuje się, że w naszym kraju rocznie ok. 10 tys. ludzi niepotrzebnie umiera na raka. Oczywiście leczenie onkologiczne to najbardziej widoczny wierzchołek góry lodowej funkcjonowania polskiej służby zdrowia. Dobrze, że ta super poważna sprawa wypłynęła w trakcie bieżącej kampanii wyborczej. Nie pozwólmy, by dyskusja została rozwodniona wokół spraw błahych bądź nieistotnych. Może coś nareszcie drgnie i nie będziemy ciągnąć się w zdrowotnym ogonie Europy. Ale do tego potrzebny jest rzetelny namysł, konsekwentne działanie i wymuszenie na politycznych reprezentantach pełnego zaangażowania i determinacji na rzecz zdrowia obywateli.

P.S. Patrz niedawny wpis: Zbuntowane geny