Od czegoś trzeba zacząć. Lepiej późno, niż wcale… Po Noblu dla Olgi Tokarczuk nie ma usprawiedliwień. Trzeba sięgnąć po noblowską literaturę. W tej konkretnej sytuacji dalsze odkładanie czytania literatury pięknej to już tylko zwyczajne zaniedbanie. Czas trzeba znaleźć, odrzucić stereotyp czytania przede wszystkim tego, co bezpośrednio “naukowe” i “zawodowe”. Opowiadania bizarne to pozycja z 2018 roku. Dziesięć tekstów. Rozmaite sprawy, bardzo różne okresy historyczne i miejsca zdarzeń. Co je łączy? “Bizarność”, czyli niezwykłość, nieprzewidywalność , dziwność. W tych klimatach Tokarczuk snuje swoje fascynujące opowieści. Odmienność czasu i przestrzeni, przypadkowość zdarzeń, niekiedy wyimaginowane światy. Nie możemy być niczego pewni. “Bizarność” zdaje się być ontologią współczesności, wymiarem świata ale i losów jednostki. Gdzie, po której stronie więcej? To już Autorka zostawia czytelnikowi. Proponuje swoje narracje, odczytuje rzeczywistość realną i wyimaginowaną, stawia pytania. Literatura zachwycająca, wciągająca i zachęcająca, by sięgnąć po więcej. Szczególnie, że jest to literatura mądra i inspirująca, ubogacająca czytelnika. Warto sięgnąć. W trosce o samego siebie i własny potencjał interpretacji ludzi i świata. Jest zatem zapał, po kontynuować zapoznawanie się z twórczością polskiej noblistki. Zatem… Księgi Jakubowe /2015/ oraz Bieguni /2008/. To w pierwszej kolejności, a potem może i pozostałe pozycje Olgi Tokarczuk.
P.S. Patrz niedawny wpis: Olga Tokarczuk
Leave a Reply