Imigracyjne sondaże

Eurobarometr. Międzynarodowe badania stanu świadomości. Odnotowano bardzo wyraźną tendencję. Najważniejszą sprawą nie jest bezrobocie, kryzys, zadłużenie. Najbardziej palącą kwestią jest aktualnie nasilająca się, niechciana  imigracja. Najczęściej wskazują na ten problem Niemcy i Maltańczycy /po 60%/, ale tuż za nimi są pozostałe, najsilniejsze i najbardziej dotknięte imigracją kraje europejskie. Przez długi okres czasu poszczególne Rządy i Bruksela jakby omijały to zjawisko. Próby „rozwiązania” problemu poprzez rozsianie imigrantów po wszystkich krajach nie mogły się powieść. Coraz więcej krajów wyrażało zdecydowany protest. Nie wszyscy są tak spolegliwi i dyspozycyjni, jak polskie władze. Wzrastająca determinacja obywateli wiodących państw naszego kontynentu sprawia, że dalsze chowanie głowy w piasek przez elity polityczne Europy przestaje mieć jakikolwiek sens. Jeżeli dotychczasowe władze nie znajdą szybkiego i skutecznego rozwiązania, nastroje społeczne zradykalizują się do tego stopnia, że w trakcie wyborów parlamentarnych zaczną zwyciężać partie o skrajnie anty-imigracyjnych opcjach programowych. W tym czasie sytuacja może się rozwinąć i zanim dojdzie do radykalnych zmian na scenie politycznej liczba niechcianych imigrantów gwałtownie wzrośnie. Im szybsze przeciwdziałanie, tym większe, pożądane efekty. W przeciwnym razie tempo schodzenia UE z wiodącej pozycji wśród ścierających się cywilizacji ulegnie przyśpieszeniu. Wszak naturalny proces obejmuje fazy wzrostu, stabilizacji, schyłku i upadku cywilizacji. Jeśli nie całej cywilizacji Zachodu, to przynajmniej jej europejskiej enklawy. Wszak konflikt cywilizacji rozgrywa się nie tylko na jej obrzeżach, ale także za pośrednictwem szybko rosnących diaspor kulturowych w obrębie państw narodowych. Rywalizacja cywilizacji rozgrywa się zatem co najmniej w tych dwóch wymienionych płaszczyznach. Prowadzona przez lata polityka ściągania imigrantów jako taniej siły roboczej przyczyniającej się do wzrostu bogactwa Europy stanęła w końcu ością w gardle. Polityka multi – kulti nie zdała egzaminu. Tożsamość aksjologiczna przybyszów jest silna i nie poddająca się adaptacji europejskim wzorcom. Dlatego polityka europejska nie może się ograniczać do „rozlokowania” przybyszów „sprawiedliwie po całej Europie”. Wkrótce zabraknie miejsca i środków finansowych wobec spodziewanej, nowej fali migracyjnej, która przekroczy wyobraźnię dotychczasowych przywódców europejskich.