Soczi. Piękne miejsce. Otwarcie igrzysk. Jak zwykle reprezentowany cały świat. Świetnie wyglądali wszyscy uczestnicy, ale najwięcej sympatii otrzymali ci sportowcy, w których krajach znana nam zima nie występuje. To są prawdziwi pasjonaci. Jak słynni już bobsleiści z Jamajki. Obecność przede wszystkim. Niektórzy spełniają swoje dawne marzenia, jak Vanessa Mae, Brytyjka, która startuje w ramach reprezentacji Tajlandii /ojciec Taj/. Zamienia skrzypce na narty i realizuje swój olimpijski sen. Podczas parady zawodników widać było jej wielką, spontaniczną radość.
Uroczystość otwarcia była godna uwagi co najmniej z dwóch powodów. Piękna muzyka. Czajkowski, Strawiński i inni wielcy kompozytorzy rosyjscy. Wszystko, co najlepsze. Zaangażowany Teatr Maryjski z Petersburga. Wspaniały balet. Walery Giergijew, od 26 lat dyrektor i główny dyrygent tej wspaniałej sceny muzycznej. Jest wśród 8 zasłużonych osób niosących flagę olimpijską. Śpiewa Anna Netrebko, współcześnie najwybitniejsza śpiewaczka operowa na świecie. Odrębna sprawa to wizualizacja. Dobrym pomysłem było sięgnięcie do awangardy rosyjskiej. Przedstawienie inspirowane twórczością Kazimierza Malewicza i konstruktywistów. Świetnie zrealizowany zamysł reżysera spektaklu. Zaprezentowano rewolucję, ale poprzez pryzmat sztuki. Estetyka awangardy i konstruktywistów to przesłanie zdecydowanie neutralizujące faktyczną codzienność lat dwudziestych w Rosji. Całość spektaklu podkreślała ciągłość cywilizacyjną i siłę największego kraju na świecie. Zapewne spełniła swoją ideową funkcję wobec własnych obywateli. Pozostałym odbiorcom pozostają indywidualne odczucia i oceny interesującego a miejscami nawet fascynującego wydarzenia. Szczególnie, że czas igrzysk to okres pokojowej rywalizacji. Odbywa się ona nie tylko na poziomie sportowym, ale również organizacyjnym, ekonomicznym, kulturowym i politycznym. To jest wielkie przedsięwzięcie o charakterze światowym, pozwalającym na modyfikowaniu wizerunku kraju – organizatora. Dlatego z taką uwagą obserwuje się także wszystko to, co wykracza poza rywalizację czysto sportową. Odbiór zewnętrzny, wizualizacja, przekaz medialny, skala przedsięwzięcia i zainteresowania umożliwiają chociażby cząstkowe przewartościowanie opinii wobec kraju – organizatora igrzysk. Jest o co się starać.
Leave a Reply