Substancja

Film z 2024r, nominowany do zbliżających się Oskarów w pięciu kategoriach: najlepszy film, najlepsza aktorka pierwszoplanowa, najlepszy reżyser, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsza charakteryzacja i fryzury. Gatunek filmu – fantasy i horror. Przede wszystkim znakomity scenariusz. Rewelacyjny pomysł. Film przenosi nas w świat możliwości nowatorskich, innowacyjnych firm. Nie wiemy, kto dokładnie stoi za produkcją leku umożliwiającą wygenerowanie z człowieka jego młodszej wersji. Ale próby się odbywają i nie brakuje chętnych do eksperymentu na własnym losie. Jakie mogą być skutki? Co się może przytrafić? Jaką cenę trzeba zapłacić za własne pragnienia i miraże? Przesłanie filmu bardzo ważne. Gdzie wiodą nas perspektywy rozwoju genetyki czy szerzej: medycyny? Czy można bezkarnie realizować swoje najskrytsze marzenia o przedłużonej młodości, urodzie, witalności? Gdzie są granice? Czy mamy jakiekolwiek możliwości kontroli postępu medycyny, technologii, sztucznej inteligencji? Cudowny lek nie jest dostępny publicznie. Godząc się na jego zażywanie jesteśmy skazani na wszystkie reperkusje z tym związane. Te promieniste, oczekiwane, ale i te straszne, wymykające się kontroli. Film jest godny uwagi. Przedstawia jedno z zagrożeń naszej cywilizacji. Wpisuje się we współczesny dyskurs o granice rozwoju nauki i sztucznej inteligencji. Zdaje się przestrzegać przed niekontrolowanym postępem “bez trzymanki”. Obiekcje? Elementy krytyki wobec niewątpliwie bardzo ważnego filmu – za dużo jatki – “świeżego mięsa” w ciągu ostatnich 15 minut. Zamiast zbędnej chyba makabry /masakry/ można pokusić się o jakieś progresywne idee związane z przedstawionym tematem. Tak czy inaczej dzieło jest godne uznania. Do tego świetna charakteryzacja i nareszcie w “swojej roli” Demi Moore. Gra i wygląda znakomicie. Patrząc na nią pojawia się pytanie: skoro jest tak ładna, to po co jej ta “młodsza” wersja? Ale to inny temat. Kto tak naprawdę jest w stanie zrozumieć kobietę?