Tak się dzieje. W każdym społeczeństwie występują mitomani i opowiadacze. Jeśli nie mają wpływu na rządzenie, ubarwiają rzeczywistość. Niegroźni dziwacy wymyślający niestworzone rzeczy. Na chwilę przykuwają uwagę opinii publicznej a następnie popadają w zapomnienie. Gorzej, jeśli opowieści i mity “dziwnej treści” są upowszechniane i masowo przenikają do społecznej świadomości. Utrwalane i powtarzane powodują jej rozdarcia i dezintegracje. Społeczeństwo jako całość /bądź jego znacząca część/ w końcu głupieje i poddaje się fałszywym ideom. Znikają hamulce i mechanizmy obronne. W efekcie zatraconego racjonalizmu następuje regres obywatelskiej świadomości i samoświadomości. W takich warunkach wszystko, co złe, staje się nie tylko możliwe, ale i realne. Konsekwencją świadomościowej zapaści może być głęboki regres wielu sfer rzeczywistości, np. gospodarki, wartości pieniądza, wymiaru sprawiedliwości, edukacji czy systemu zdrowia. Rzeczywistość nie tylko zgrzyta, ale zwyczajnie ulega rozpadowi. Dlatego opowieści i mity, opowiadacze i mitomani, powinni zejść na przeznaczone dla nich miejsce, stanowiący wąski margines realnej rzeczywistości.
P.S. Patrz wcześniejsze wpisy: Pozory, Iluzje polityczne, Narracje i rzeczywistość, Obywatel opowiada.
Leave a Reply