Wiara

Element kultury, ale także komponent osobowości. Nie da się żyć bez wiary. Niekiedy jest niezbędna. Ma znaczące miejsce w sytuacjach trudnych lub skrajnie trudnych. Także wówczas, gdy są kłopoty z podejmowaniem decyzji. Logika, rozum, doświadczenie, analiza – zawodzą. Czegoś brakuje. Pomimo znamion racjonalności meritum sprawy, a także jej bezpośredni kontekst wymykają się kontroli. Osobista wiara zwykle jest komponentem kultury, jej złożonego systemu wartości, zwyczajów, obyczajów, norm społecznych. Styk z wiarą odmiennej kultury może być neutralny, na zasadzie konstatacji inności. Bywa jednak, że odmienność kulturowa rzutuje na sposób zachowania jednostek. Bliskość i odmienność wiary – kultury może powodować i powoduje ostre konflikty. Wymarzone akceptacja, tolerancja, adaptacja – często sprowadzane są do propagandowo humanistycznych frazesów. W imię ogólnoludzkich praw człowieka nie da się przejść obok tysiącletnich naleciałości, wytworzonych genotypów kulturowych i historii rzeczywistych konfliktów. Jeżeli decydujemy się do wniknięcia w obszar oddziaływania odmiennej wiary – kultury, to musimy ją choćby neutralnie, ale akceptować. Jeżeli nie, całe ryzyko niepowodzenia trzeba udźwignąć samodzielnie. W konsekwencji – opuścić niedogodny kulturowo teren. „Na siłę” nie da się zaadaptować jednej wiary do innej, danego zespołu mitów do odmiennego, jednych wartości do drugich. Na końcu pozostajemy z naszą wiedzą, ale i naszą wiarą. Społeczną, kulturową ale i osobistą, zależną od tradycji przebywania we wspólnocie. Własnej wspólnocie.