Warto było popatrzeć. Trochę z ciekawości, nieco z powodu ucieczki od rzeczywistości. Drobnej ucieczki, bo wszak tak na dłużej zwiać się nie da. Tu i teraz rzeczywistość przytłacza, zniewala, nie daje spokoju. Wdziera się w osobistą egzystencję i nie odpuszcza. Sopot oglądany z ciekawości to próba porównań z tymi koncertami, które miały miejsce “niegdyś”. Nie zawsze jest to działanie sensowne, ale w wolnej chwili można pooglądać i posłuchać, nawet przez kilka dni. W zasadzie to najważniejsza jest rywalizacja o Bursztynowego Słowika. “Cała reszta” to rozmaicie sformatowane stare przeboje. Dla przypomnienia i radości oglądających. Mogą sobie powspominać, nacieszyć się albo i ponarzekać. Może szkoda, że ciągle jakby brakuje nowych twarzy, nowych utworów i inspiracji muzycznych. Ciągle ci sami śpiewają to samo. Raz swoje piosenki, a innym razem te znacznie starsze, które są odtwarzane i przypominane dzisiejszym odbiorcom. W sumie – jakoś to leci. Jak ludzie na to chodzą, oglądają i przeznaczają swój czas – jest to potrzebne. Szczególnie wówczas jest przydatne, gdy mamy serdecznie dosyć ciągłego wdzierania się rozmaitych postaci w nasze życie. Sierpień, wakacje, a tu z telewizora wyskakuje ten czy tamten i głosi jakieś swoje “prelekcje” w sposób nie do końca przemyślany. A tak – muzyka łagodzi obyczaje. Każdy ma swoje typy, swoich ulubieńców. Prędzej czy później ich zobaczy bądź usłyszy i się lepiej czuje. A oto właśnie chodzi. W ramach subiektywnego wyboru miło było pooglądać i posłuchać Bursztynowego Słowika, czyli Kwiat Jabłoni. Ale także Kasię Moś, Natalię Nykiel, Małgorzatę Ostrowską czy Krystynę Prońko. Czy się komuś podobają, czy nie – festiwale przyjęły się i chyba będą nam towarzyszyć przez najbliższe lata. Jednak potrzebny jest dopływ świeżej krwi, ograniczanie liczby artystów, którzy najlepsze lata mają już za sobą i śpiewają to samo od bardzo dawnych czasów.
P.S. Dla przypomnienia i porównania wpis: Sopot 2014.
Leave a Reply