Avatar

Bajka filmowa. Część druga, tym razem w żywiole wody. Ogląda się z pełnym podziwem dla twórców. Wizualnie – kino przepiękne, wykorzystujące wszelkie nowinki technologiczne. Dzieło jednak “trochę” za długie. Miejscami nurzące. Z powodzeniem można by je skrócić o jakieś pół godziny. Film straszny i momentami bardzo okrutny. Ale tę jego charakterystykę można wytłumaczyć ogólnym przesłaniem – katastrofalnym sposobem funkcjonowania ludzkości będącym bezwzględnym niszczycielem swojej własnej planety i wszystkiego, co tylko pojawi się na jej drodze. Ludzie zniszczyli ziemię i postanowili przemieścić się w kosmosie. Natrafili na odpowiednie miejsce i zaczynają tak, jak dotychczas – od dewastacji i zniszczenia, bez jakichkolwiek hamulców, z pełnym odzwierciedleniem ludzkiego zdziczenia. Przypominają się czasy kolonizacji, gdy cywilizacja zachodu podbijała i niszczyła napotkane na jej drodze plemiona i społeczności lokalne. Niszczenie miejscowych kultur i podstaw naturalnej, środowiskowej egzystencji to cecha charakterystyczna współczesnej cywilizacji. W filmie Avatar przenosimy się bardziej w przyszłość. Okazuje się, że od doświadczenia przeszłości rozumu nie przybyło. Rozwinięta technika i technologia działa w złych intencjach, wyniszczając wszystko, co tylko się da. Ziemianie to trwale chora społeczność. Nie potrafią żyć zgodnie z naturą i naturalnym porządkiem wszechświata. Zbędny element, który jakoś zaistniał we wszechświecie i raczej powinien z niego na trwale zniknąć. Narracja filmu wstrząsająca, ale nad wyraz potrzebna. Okrutna wobec matki ziemi polityka wielu, wielu pokoleń ludzi doprowadziła do aktualnego, dramatycznego stanu. W obliczu zagrożeń chętnie byśmy się z ziemi wynieśli, gdyby to było w naszym zasięgu. Tylko po co – żeby skutecznie niszczyć i zniszczyć kolejne środowiska naturalne w imię jakiś dziwnych, chorych wzorców aksjologicznych, których ludzkość dopracowała się w okresie swojego istnienia.