Nostalgie i objawienia

Nostalgia. Tęsknota za czymś przeszłym. Dobrze znanym, upragnionym. Jak się nie wie, co zrobić – nostalgia “przyświeca”, wytycza drogę. Niby jest się “tu i teraz”, ale pierwowzory wartości, przekonań, działań są zaczerpnięte z przeszłości. Formalnie przeszłość, jako socjalistyczna, w Polsce jest oficjalnie krytykowana. Ale wielu starszych pamięta. Na tyle głęboko, by wybrane z poprzedniego okresu warianty organizacyjne i mentalne próbować zaadaptować do współczesności. Pod innymi hasłami, ze zmodyfikowaną ideologią. Taki ogólny wzorzec strategii i taktyki ufundowany na nostalgii za czasem minionym. Centralizacja, wszechwładza, podporządkowanie, indoktrynacja, propaganda. To trzeba zrealizować. Zakonserwować. Nie oddać. Przekazać samym swoim. Zatem: nostalgia za systemem autorytarnym, niezachwianym, niezmiennym, w którym jedna siła i jedna wola decydują o takiej, a nie innej rzeczywistości. Ważnym instrumentem formowania takiego autorytarnego ładu są objawienia, szczególnie “najważniejszego przywódcy”. Inaczej nie może, nie potrafi. Objawienie jako praktyczne następstwo nostalgii. Nie za bardzo wiadomo, co robić – pomaga objawienie. Brakuje rozumu – objawienie. Szwankuje rzetelna analiza i optymalne podejmowanie decyzji – objawienie. Swoisty tercet: nostalgia, życzenie, objawienie. Objawienia mogą być różnorodne, mogą dotyczyć rozmaitych sfer rzeczywistości. Pomniejsi decydenci w ramach scentralizowanej struktury pragną dopasować swoje działania, postawy i wypowiedzi do głównego nurtu nostalgii i objawień wielkiego przywódcy. Im większy rozdźwięk pomiędzy nostalgiami a rzeczywistością, tym trudniej o stosowne objawienia. Gospodarcze, polityczne, ideologiczne czy nawet towarzyskie. Puenta – im mniej nostalgii i objawień, tym sprawniejsze państwo, lepiej urządzony ład rzeczywistości, szczęśliwsi ludzie.