Imperatyw władzy

Ludzie tak urządzili świat. Historia dowiodła, że organizacja społeczeństwa, państwo, wymagają władzy. Obywatele oddają część swoich prerogatyw na rzecz sprawnie funkcjonującej wspólnoty. Żeby przetrwać i żyć w jakimś ładzie. Zasady zasadami, ale jest też praktyka. Sposób sprawowania władzy. Mądrze lub błędnie ustanowione instytucje. Pojawia się sytuacja, w ramach której dominuje wola reprezentowania interesów i woli ludzi, umacniania ładu instytucjonalnego gwarantującego prawa i obowiązki obywateli. Ale może być tak, że zaistnieje tendencja do zbudowania i zapanowania bezwzględnego imperatywu władzy. Jeżeli obywatele w porę się nie zorientują, władza ustali reguły wygodne dla siebie, podporządkuje ludzi własnym ideologiom i przede wszystkim interesom. Im “ciemniejszy” naród, im słabsze instytucje gwarantujące stabilizację ładu demokratycznego, tym łatwiejsze zadanie przed zwolennikami systemu autokratycznego. Świat pełen jest przykładów konstrukcji ustrojowych, w ramach których obywatele nie mają nic do powiedzenia, a wszelkie najważniejsze decyzje podejmowane są w wąskim gronie “zaufanych” osób. Cała sztuka polega na przekonaniu bezwzględnie podporządkowanych osób, że wszystko odbywa się dla ich dobra. Są pod opieką. Nie muszą się o nic martwić. Władza czuwa. Jeżeli obywatele mają odmienne zdanie bądź się wewnętrznie buntują – to zwyczajnie się mylą, są w błędzie, nie rozumieją istoty sprawy. Dla bardzo wielu osób to całkiem rozsądna propozycja. Funkcja opiekuńcza, poczucie bezpieczeństwa socjalnego, jakieś transfery finansowe – i niech leci kabarecik. “Co mnie to wszystko obchodzi”. W takiej sytuacji ma miejsce na przyzwolenie utrwalenia się imperatywu władzy jako władzy dla władzy, wzmacniania jej i przedłużania w nieskończoność, czerpania pełnymi garściami z jej przywilejów. Więcej i więcej. Apetyt rośnie w miarę jedzenia. Chyba jednak do czasu. Można się zachłysnąć albo pęknąć. Każdy stan uzależnienia jest groźny dla uzależnionego. Także dla imperatywu władzy.