Przyjmujemy rzeczywistość, jaką jest. Działamy systematycznie i schematycznie. Przywołujemy znane doświadczenia. Przykładamy standardowe, dobrze znane miary analizy. Nie wychodzimy poza ramy. Jest, jak jest i inaczej być nie może. Jeśli tak, to nic innego ponad to, co mamy i znamy nie jest nam potrzebne. Nawet o tym nie myślimy. Zamrażamy swoje myślenie. Dzieje się tak niezależnie od statusu intelektualnego, stopnia ogólnie rozumianej mądrości czy głupoty. Zamrozić myślenie potrafią wszyscy. Zdarza się to także najwyższej klasy naukowcom. Zamykają się w standardzie domkniętych pojęć i nie chcą ich przekroczyć. Co zatem chcieć od “zwykłych obywateli”? Coś mam. Coś “dostałem”. Nie wnikam, jakie jest pochodzenie tego “otrzymanego”. Nie chcę się nawet zastanawiać, co jest jego źródłem. Tak wygodniej. Minimum wysiłku, maximum komfortu z zamrożonego myślenia. Tymczasem odmrożone myślenie przynosi wiele korzyści. Potrafi wygenerować rozwiązania umożliwiające przekroczenie “tu i teraz”, wskoczenie na inną półkę osobistej i społecznej egzystencji. Szczególnie ważny jest poziom wspólny, ogólny. Zamrożone myślenie społeczeństwa jako całości to znakomita sytuacja dla wszystkich korzystających. Bierność i przyjmowanie tego co jest za optymalny wariant egzystencji sprzyja zachowaniu istniejącego status quo. Dlatego warto się otrząsnąć. Wstrząsnąć sobą samym. Wyłączyć wewnętrzną zamrażalkę i odmrozić myślenie. Mózg człowieka jest także elastyczny, twórczy. Nie blokowany – wiele potrafi. Dając mu szansę, dajemy możliwość na lepsze życie własne i przyszłych pokoleń. Szczególnie w okresach dla wszystkich niezmiernie ważnych.
P.S. Patrz niedawny wpis: Dwa rozstrzygnięcia
Leave a Reply