Kler

Film. Wizja reżysera. Określona rzeczywistość i jej narracja. Zapewne przejaskrawiona, ale taką rolę pełni sztuka. Artysta wnika głębiej, przekazuje swoje idee i emocje. Podkreśla, wzmacnia, czasem uderza. Tworzy obraz i poddaje publicznemu osądowi. Jeżeli dzieło nie jest udane, szybko znika z obiegu publicznego. Za chwilę nikt go nie pamięta, bo nie wzbudza żadnych emocji, nie podejmuje istotnych treści, nie ma nic do powiedzenia. Artysta nie tworzy dla siebie. Bez widzów, bez publiczności, podupada artysta i znika jego dzieło. W przypadku filmu Smarzowskiego jest temat, jest narracja, są widzowie. Jest przedstawienie istotnych treści. Jest społeczny odbiór, trwa żywa dyskusja. W natłoku rozmaitych spraw ważnych i ważniejszych, film “Kler” znalazł swoje miejsce. Wcisnął się w przestrzeń nie tylko artystyczną, ale także społeczno-polityczną. Jak zwykle z odbiorem dzieła sztuki – kto chce, to pójdzie i obejrzy. Kto nie chce, nie pójdzie. Nie wszyscy muszą chodzić na wszystko. Szczególnie, że film dotyka subiektywnej strony życia ludzkiego, osobistej wiary, przekonań, wartości. W tej sferze trudno o kompromis.