Składka audiowizualna

Powszechna zrzutka właścicieli liczników energetycznych na utrzymanie mediów publicznych. Bez względu na fakt posiadania jakiegokolwiek odbiornika „audiowizualnego”. Ciekawe, że jedna rodzina może płacić wielokrotność zakładanych 15zł za miesiąc. Wystarczy skromny domek na działce czy dodatkowe mieszkanie. Nie korzystając, nie oglądając, można płacić wielokrotnie więcej – w zależności od liczby liczników. Być może dlatego mamy do czynienia ze składką, a nie opłatą. Ta ostatnie wymaga ekwiwalentności. Coś za coś. Jak nie ma usługi, to nie ma opłaty. Przymusowa składka ma inny charakter. Bezwzględne wykładanie pieniędzy na realizację rządowego pomysłu. Składka audiowizualna przypomina podatek. Płać i koniec. Przypomina starodawne podymne, czyli podatek od domu. Trafniej – w nieco późniejszej wersji – od komina /od licznika/. Zatem – wraca stare. Realizacja tego pomysłu może stanowić pole doświadczalne dla kolejnych wyzwań mających zapewnić realizację rozmaitych programów, obietnic czy mniej lub bardziej realistycznych potrzeb. Pod pozorem składek na szczytne /szlachetne/ cele można na obywateli dowolnie nakładać quasi – podatki. Czy nie lepiej byłoby wpisać utrzymanie mediów publicznych /narodowych/ do wydatków budżetowych państwa i finansować – stosownie do możliwości – z wpływów budżetowych. Najlepszą miarą opodatkowania jest dochód, który osiągają obywatele pod kuratelą państwa. Bogatsi uiszczają większe kwoty, mniej zamożni – odpowiednio mniej. Władza państwowa uczy się rzetelnie i prawidłowo funkcjonować w ramach posiadanych środków. Składki oduczają rządzących prowadzenia racjonalnej gospodarki finansami państwa. Zastąpienie dochodu liczbą liczników to powrót do zamierzchłych, by nie powiedzieć: średniowiecznych czasów. Pomysł bardzo niebezpieczny i kompletnie zbyteczny. Wystarczy właściwa gospodarka w ramach środków budżetowych. Najwyższy czas na w pełni profesjonalne zarządzanie finansami państwa.