Kwota wolna

Kwota wolna od podatku. Dochody nie podlegające obowiązkowi podatkowemu. Zbyt niskie, by cokolwiek podatnikowi zabierać. Mądre państwo wie, że zabierając bardzo biednemu, musi ponosić inne, niekiedy wyższe koszty. Żaden rząd w miarę cywilizowanym kraju nie powinien doprowadzić do sytuacji, w której osoby nie spełniające jakichkolwiek kryteriów egzystencjalnego przeżycia były zmuszane do uiszczania podatków. W Polsce kwota wolna od podatków wynosi rocznie 3091zł /nieco ponad 250zł miesięcznie/. Kryterium pomocy socjalnej /oficjalny próg ubóstwa/ – to kwota 6504zł dla osoby samotnej. Paranoja. Państwo zabiera, aby potem dać. Dzieje się to w kraju „zielonej wyspie”, którego ominęły zjawiska kryzysu światowego. Oczywiście propaganda państwowa nawet się nie zakrztusi. W rzeczywistości Polska jest negatywnym przykładem w skali światowej. Polskie 3091 zł to ok. 738 Euro. Tymczasem w ogarniętej kryzysem Hiszpanii kwota wolna od podatku to 17707 Euro. W zbankrutowanej Grecji – 5000 Euro. We Włoszech – 4800 Euro, w Chorwacji – 3453 Euro. Zestawienie tych danych jest dramatyczne. Ale jeszcze bardziej fakt, iż od 2006 roku inflacja wyniosła prawie 18%, a kwota wolna od podatku ani drgnęła. Zielona Wyspa, ale nie dla najbiedniejszych. Zapewne trzeba je rozdysponować inaczej. Zabezpieczyć „pilne” potrzeby innych. Z punktu widzenia państwa jako całości i jego obywateli taka polityka to dramat. Bardzo dobrze, że Rzecznik Praw Obywatelskich odezwała się silnym głosem i skierowała sprawę do Trybunału Konstytucyjnego. Paranoiczna i skandaliczna sytuacja jest powszechnie znana. Także w bieżącym roku Sejm debatował nad podwyższeniem kwoty wolnej od podatku. Jak co roku, głosami koalicji taką możliwość odrzucono. Trzeba kontynuować politykę „w ogonie świata”, na poziomie albo poza granicami obowiązującymi w Afryce. Potrafimy wiele. Np. dbać o uprzywilejowane grupy społeczno-zawodowe. Uzasadniać stały rozrost administracji państwowej i samorządowej. Szczycić się elastycznym zatrudnieniem w postaci najwyższego w Europie odsetka osób na umowach śmieciowych. Opierać wzrost gospodarczy na skandalicznie niskim poziomie płac, czyli konkurencji z krajami na niższym jeszcze poziomie rozwoju. Potrafimy także „zagospodarować” kilkunastoletnie, realne oszczędności Polaków i zaoferować im w zamian pustą obietnicę w ramach ledwo dyszącego ZUS. Nie potrafimy jako społeczeństwo upomnieć się o swoje. Może ważny głos i działanie Rzecznika Praw Obywatelskich wstrząśnie świadomością i postawami Polaków.