Neosocjalizm bis

Polityka zmierzająca w kierunku konstruowania mitów społecznych i utrwalania mechanizmów władzy faworyzujących funkcjonujących polityków. Polityka fałszywie rozumianej równości i specyficznie pojmowanej sprawiedliwości. W tych ramach państwo to najważniejsze narzędzie zapewnienia społecznej szczęśliwości i powszechnego ładu. Państwo zapewni, ureguluje, pomoże, zabezpieczy. Obywatel pod opieką. Niczego nie powinien się obawiać. W zamian – zobowiązany jest popierać politykę państwa. Wspierać urzędników. Zawierzyć ich mądrości. Najlepiej bezkrytycznie zachwycać się poczynaniami władzy. Opieka, bezpieczeństwo, ciepła woda w kranie – wersja socjalizmu na współczesne czasy. Oczywiście wszystko w ramach systemu demokratycznego, wolności, sprawiedliwości, społecznej gospodarki rynkowej etc. Etatyzm państwowy to kwintesencja pojawiających się propozycji. Nie martw się o swoją przyszłość, państwo ją zabezpieczy. Da emeryturę. Wyleczy. Wyżywi. Zapewni rozrywkę. Wybuduje stadion. Naprawi autostradę. Zapewni węgiel na zimę. Ciesz się i popieraj. Wybieraj. Raz jednego, raz drugiego. Nikogo innego. Masz wybór. Zależy od ciebie. Najpierw Zenka, potem Franka. Żadna inna niespodzianka. Tak trzeba wszystko ułożyć, by się przed nowymi nie ukorzyć. Działaniom takim służy zabetonowanie systemu politycznego. Nieograniczona liczba kadencji dla przedstawicieli życia politycznego to ważny element układanki. Gdyby poseł wiedział, że dwie kadencje i więcej nie można, miałby zdecydowanie inny obraz własnej roli w systemie politycznym. Wizja całego życia zawodowego w polityce nie jest dobrym pomysłem dla sprawnego funkcjonowania państwa. Trzeba pomyśleć o odnowieniu systemu, dopuszczeniu innych reprezentantów i realizacji sensownych projektów służących obywatelom i ich państwu.