Orkiestra

Ciągle gra. Zbiera fundusze. Pomaga potrzebującym. Wskazuje na ogromne potrzeby oraz obszary zaniedbań państwa. Łata dziury. Wyzwala szlachetne odruchy w społeczeństwie. Uczy wrażliwości i solidaryzmu. Wspólnego działania. Uruchamia pokłady zrozumienia wobec nieszczęść ludzkich. Wielka, powszechna akcja. Uświadamia o skali niezbędnych potrzeb. Budzi na co dzień nie aktywnych. Nie dostrzegających niedowładu instytucji i dramatycznego niedoboru środków. Dzięki akcji Orkiestry mamy szanse przenieść wrażliwość społeczną w strefę codzienności. Przekonuje, że warto spojrzeć na otoczenie w życzliwy sposób. Przekroczyć próg indywidualności i własnego interesu. Spojrzeć poprzez pryzmat całości społecznej. Uświadomić sobie, że każdy z nas okresowo bądź na stałe może znaleźć się po tej drugiej, potrzebującej stronie.

Dotychczasowe dzieje zbiorowości, społeczeństw, kultur, cywilizacji uczą, że dbałość o zróżnicowane potrzeby ludzi stanowią warunek konieczny ich przetrwania. To niezbywalna funkcja państwa i jego instytucji. Obszar zobowiązań wobec obywateli zabezpieczający podstawy ich egzystencji ale także zapewniający trwałość przyszłego istnienia zbiorowości. Wrażliwość społeczna i indywidualna pozwala nie tylko na łatanie dziur, których zdaje się nie dostrzegać państwo. Może wywierać skuteczną presję na odpowiedzialne instytucje, by zeszły z poziomu samozadowolenie w sferę konkretnych, mądrych działań sprzyjających eliminowaniu zła i nieszczęść współobecnych w ludzkim życiu. Dlatego Orkiestra jest potrzebna. To zbiorowy głos indywidualnych sumień na rzecz lepszego, sprzyjającemu człowiekowi świata. To także ważny argument, by ruszyć się z domu. Pokonać opór niechęci np. związany z okropną pogodą. Trzeba się wyczołgać, choć za oknem jest tak, że psa by z domu nie wygnał. Ale człowiek musi. Wszak Orkiestra gra. To jakże rzadki przykład powszechnej, obywatelskiej mobilizacji. W praktyce ponad podziałami, chociaż nawet tego rodzaju inicjatywa budzi wśród niektórych wątpliwości. To też poniekąd naturalne. Wątpienie jako kategoria nadająca sens ludzkiemu istnieniu to jedna z fundamentalnych zasad kultury. W przypadku Orkiestry elementy zwątpień niech będą siłą napędową kolejnych wyzwań na rzecz dobra wspólnoty ludzkiej. Niech nam gra jak najdłużej.