Stare Miasto

Także Nowe Miasto, Krakowskie Przedmieście. Szósty stycznia. Późne popołudnie, wczesny wieczór. Szybko dzień zanika. Kilkanaście minut i ciemno. Robi się jeszcze piękniej. Wszystko jakby płonie. Dekoracje urocze. Kształty, barwy, światła, światełka, gwiazdeczki, choineczki, zabaweczki, mikołaje – rozmaite konfiguracje, ciekawe pomysły. Pięknie. Ciepło. Raczej nadal jesień, niż wczesna wiosna. Przestrzeń miejska zapełniona. Tętni życiem. Świetliste dekoracje oraz spacerowicze. Tłumnie. Gęsto. Człowiek przy człowieku. Mrowie ludzkie. Jak w ulu. Muzykowanie. Grają, śpiewają. Głównie kolędy. Zespoły, duety, solo. Dzieci się szybko kolęd uczą. Często na swoją modłę głośno nucą. Wesoło. Energetycznie. Wyległy wszystkie generacje. Zjechała w jednym czasie chyba cała Warszawa. Może i okolice. Wszystko działa. Nawet lodowisko. Syrenka z fontanną świetlną do ślizgawki jakby doklejona. Obok gastronomiczna budka. Nie tylko dla łyżwiarzy. Wino grzane, czekolada, bigos, żurek, kiełbasa. Swojskie zapachy się roznoszą. Wokół stała restauracyjno – kawiarniana konkurencja. Także ta na szybko – kulinarna produkcja z okienek wydawana. Ktoś coś pije, inni coś konsumują. Inni podziwiają. Ludzie się przemieszczają. Pełny ruch. Wszystko pracuje. Nikt nie wypoczywa. Nikt nie strajkuje. Nikt niczego nie zamyka. Wokół wszędzie gra muzyka. Kataryniarz z papugą też tu pewnie stoją długo. Festyn. Budki jarmarczne i samodzielne stanowiska. Światełeczka, świetliste zabaweczki. Stacjonarne, ruchome, chodzące, latające. Dzieje się. Jest klimat. Baśniowa rzeczywistość. Nikt nie narzeka, chociaż daje się odczuć nadmiar na ulicy człowieka. Jakoś to się wszystko dziwnie mieści. Działa spontanicznie. Sprawnie funkcjonuje. Pewnie dlatego, że żadnej odgórnej regulacji się nie czuje. To bardzo miłe i sympatyczne – można po Warszawie z przyjemnością pochodzić. Bez przymusu. Bez narzekań. Bez złości. Dobrze, że są Święta. Na ogół zdrowiu to nie szkodzi. A po Starym Mieście i okolicach zawsze przyjemnie się chodzi.