Bogowie. Boginie. Tajemnice. Wróżby. Mity. Przesądy. Opowieści. Zanurzenie w mrokach dziejów. W germańskich ostępach leśnych. Siła natury i boskości. Wola mocy. Stopione w jedność. Utkane siecią dźwięków. Olśniewające instrumentalizacją. Fascynujące blaskiem i barwnością muzyki. Niepowtarzalnym brzmieniem. Dźwięki tętniące wojowniczością swoich bohaterek. Odwagą i szaleństwem półbogiń, Mitycznych Walkirii. Nadjeżdżają. W odwiecznym mroku bezkresnych lasów. Wśród skał i jaskiń. Dzikie i zwycięskie. Zjeżdżają się. Jak na sabat. Tętnią ekspresją i siłą. Rozpoczęcie sezonu. Nowy dyrygent. Teraz Kasprzyk. Na początek ambitne przedsięwzięcie. Wagner. Trzecia część Walkirii. Z jednym z największych hitów muzyki klasycznej – tzw. cwałowaniem Walkirii. Jak dotąd dzieło wykonywane przez polskich symfoników głównie we Wrocławiu. Także pod batutą Kasprzyka. Siły wokalne – skład międzynarodowy. Oprócz wykonawców krajowych, głównie z Wrocławia, Niemka i Łotysz w głównych partiach wokalnych. Trafny wybór. Słychać w ich interpretacjach specjalizację Wagnerowską.
Śmierć i wyzwolenie. Richard Strauss. Poemat symfoniczny. Niewątpliwe wpływy muzyczne Wagnera. Ale także filozofii Schopenhauera. Utwór to muzyczny opis kresu życia człowieka. W pierwszej części przedstawiono rywalizację człowieka z chorobą, bliskiego śmierci. Część druga to zmaganie się życia i śmierci, muzyczny opis sytuacji bycia na krawędzi, w obliczu dotarcia do nieuniknionego. Kolejna część to barwne przedstawienie samej śmierci. Dojścia do kresu. Prezentacja przekroczenia granicy życia. Osiągnięcia ostateczności. Odejścia. Czwarta i ostatnia część – to wyzwolenie. Śmierć jako akt wyzwolenia. Przejście w format bytu jako takiego, rzeczywistego, pozbawionego alienujących więzi codziennej realności. Muzycznie i kompozycyjnie – prawdziwa perełka. Zgodnie z sugestiami Cosimy Wagner, wdowy po wielkim kompozytorze, Strauss unikał przedstawień realistycznych, prozaicznych, narzucających rozwiązania oczywiste. Zgodnie z kanonem sztuki jako niedookreśloności, niejednoznaczności komponował dzieła nie oznaczone, niedopowiedziane, wymagające od odbiorcy osobistego zaangażowania w percepcję i interpretację muzyki.
Wagner, Strauss. Filharmonicy z Warszawy. Kasprzyk. Sala wypełniona po brzegi. W sumie: fascynujące otwarcie sezonu.
Leave a Reply