Doświadczenie czasu

Czas. z punktu widzenia jednostki ludzkiej nie jest nieograniczony. Jest pewna pula, ale póki co nikt nie wie, kiedy się wypełni i nadejdzie kres. Taki urok życia i jego finalizacji. Pozostaje nam doświadczenie czasu, jaki mamy do dyspozycji. Możemy go wykorzystać w rozmaity sposób. Aktywnie bądź leniwie, racjonalnie lub głupio, szczęśliwie albo pechowo. Ważne jest otoczenie. Jak mamy pecha i żyjemy w świecie, w którym niewiele zależy od nas samych, niewiele wskóramy. Jeśli mamy szczęście budowania własnego losu swoimi siłami i nikt nam nie przeszkadza – istnieje szansa na spełnienie i samozadowolenie. Może być i tak, i tak. Kto nie miał szczęścia i musiał żyć w socjalizmie, był zdany na system, który regulował zachowania, miejsce w strukturze społecznej, szanse na awans zawodowy. Kto miał szczęście urodzić się później, działać w wolnym świecie gospodarki rynkowej i demokratycznego ładu politycznego – mógł w większym stopniu być kowalem własnego losu i przekuwać marzenia w rzeczywistość. Niektórzy mieli sposobność doświadczenia czasu i jego wykorzystywania zarówno w ramach socjalizmu, jak i kapitalizmu. Przy czym szanse nie były równe. Im dłużej w socjalizmie, krócej w kapitalizmie – mniej czasu, mniej szans na samorealizację, zapracowania na osobisty sukces, realizację własnych planów i zamierzeń. Dlatego tak ważne jest, by nie zaprzepaścić uzyskanych, wywalczonych zdobyczy w postaci wolnorynkowego ładu gospodarczego i politycznej demokracji. Uzurpatorzy zawsze się trafiają. Nie wolno im pozwolić, by wywrócili do góry nogami to, co z takim trudem społeczeństwo wywalczyło ponad 30 lat temu. Socjalizm bis w postaci nowego autorytaryzmu jest dobry tylko dla jego funkcjonariuszy. Pozostali obywatele wyjdą na tym jak przysłowiowy Zabłocki na mydle. Osobisty, indywidualny czas zostanie zaburzony. Pozostanie liczyć na ochłapy rzucane przez autorytarną władzę. Doświadczenie czasu stanie się sposobem na przetrwanie w rzeczywistości, która jawi się jako wroga i obca.