Zjawisko przeciwne inflacji. Ceny spadają w relacji do analogicznego okresu w przeszłości. Pieniądze nie podlegają mechanizmowi inflacyjnemu. Obywatele nie tracą, ale krótkookresowo zyskują. Za swoje uposażenia czy oszczędności mogą więcej kupić. Niebezpieczeństwo tkwi w zaistnieniu tendencji polegającej na masowym wstrzymywaniu się przed zakupami w oczekiwaniu na kolejne spadki cen. Zmniejszenie skłonności do konsumpcji powoduje w konsekwencji zmniejszenie sprzedaży i może przyczynić się do osłabienia kondycji ekonomicznej kraju. Gdyby elastycznie i szybko mógłby zareagować eksport, kłopotu by nie było. Ale tak dobrze w praktyce nie jest. Łatwiej jest coś wyprodukować, aniżeli po korzystnej cenie sprzedać.
W Polsce obserwujemy początki zjawiska deflacji. Najstarsi ludzie tego nie pamiętają. Pewnym przeciwdziałaniem może być obniżenie stóp procentowych Banku Centralnego. Śmielsze pójście w kierunku polityki pieniężnej realizowanej w USA, Unii Europejskiej Anglii czy Japonii mogłoby nieco poradzić sytuacji. Większa dostępność tańszego pieniądza w warunkach ujemnej stopy inflacji – to naturalne działanie. Japonia przez długie lata radziła sobie z tym zjawiskiem, ale z roku na rok rosło zadłużenie kraju, osiągając bardzo wysoki poziom w relacji do PKB, daleko większy, aniżeli Grecja. Zadecydował sposób zadłużania się – dominują zobowiązanie krajowe, a nie zagraniczne. Załatwiają problemy deficytu własnymi silami. Inflacja jest korzystniejsza, ponieważ „spala” część dochodów i oszczędności, ułatwia poprzez wzrost cen zebranie niezbędnych środków budżetowych. Deflacja powoduje groźbę utrudnień gospodarczych i zapełnienia budżetu. Ale jeśli już występuje, trzeba nauczyć się z nią żyć. Trzeba raczej natychmiast korzystać z jej dobrodziejstw, aniżeli wyczekiwać na dalsze, oczekiwane, większe efekty cenowe. Po pierwsze deflacja może być krótkookresowa i się skończyć, a jeśli ma tendencje dłuższe – to ją pogłębimy i w efekcie więcej stracimy, niż zyskamy swoim „spekulacyjnym” działaniem.
Leave a Reply